Kaatje Aerts, geboren in 1977 woont in Anderlecht, heeft Belgische roots en is leerkracht.

Houdt van de meertaligheid en de diversiteit van Brussel, van fietsen, maar vindt de netheid en het druggebruik op straat een echte uitdaging. Brussel is voor haar de schoonheid van de Kunstberg, plekken als de KBR, de protesten tegen de terrassen in de publieke ruimte en voor de Marchantbrug.

Haar vragen aan de toekomst gaan over onderwijs, klimaat, voortzetting van Good Move en samenleven.

Julie Van Landeghem, geboren in 1995, woont in Brussel, heeft Belgische roots en is kunstenaar. Houdt van het feit dat ze van Brussel meer leerde dan op school in Vlaanderen.

Brussel is voor haar versnippering door de Vlaamse en Franstalige gemeenschappen als het bijvoorbeeld gaat over cultuur en organisaties voor kunst, maar ook de enorme rijkdom van samenleven.

Haar vragen aan de toekomst gaan over veiligheid van vrouwen op straat, een menswaardig nieuwkomersbeleid en ecologische voedselproductie in de stad.

Mohammed El Arbi, geboren in Brussel in 1997, woont in Brussel -Stad, heeft Marokkaanse roots en werkt als veiligheidsagent. Houdt van de nabijheid van alles.

Brussel is voor hem Europa, internationaal, bijvoorbeeld de NAVO, en ook voor velen een werkplek, voor locals, expats en pendelaars.

Zijn vragen aan de toekomst gaan over verkeer, politiek en belastingen.

Ali Bounaana, geboren in 1985 in Brussel, woont in Sint-Joost-Ten-Node, heeft Marokkaanse roots en is opvoeder in een school. Houdt van sport en lezen. Bereidt zich voor op een verhuis naar Aalst omdat hij het niet meer aangenaam vindt in Brussel: hij ondervond een inbraak in zijn huis, in zijn wagen, beschadiging van zijn fiets. Om wille van de veiligheid en het veranderde publiek trekt hij nu weg.

Brussel is voor hem nog wel belangrijk om op restaurant te gaan met vrienden. Heeft goede herinneringen aan Océade en wil graag het Riolenmuseum eens bezoeken.

Zijn vragen over de toekomst gaan over auto's in de stad, onderwijs en hoe jongeren zich gedragen.

Zoé Vandenberg, geboren in 1999, woont in Etterbeek, heeft Belgische roots en is student rechten en werkt ook als assistent onderzoek aan de ULB. Houdt van de Brusselse frituren, van het idee dat er nog zoveel plekken én groepen mensen écht te ontdekken zijn. Brussel is voor haar de verschillende wijken, maar ze heeft een speciale band met Anderlecht en de Marollen omdat ze daar als kind opgroeide: plaatsen die ze ook erg ziet gentrificeren.

Ze houdt van de kerstmarkt en van de Zuidkermis en bibliotheek van haar kindertijd.

Haar vragen aan de toekomst gaan over klimaat, de plaats van de auto en de authenticiteit van Brussel.

Chantal Leonard, geboren in 1967 in Luik, kwam naar Brussel toen ze 2 jaar oud was, woont in Sint-Agatha-Berchem, is onderwijzeres.

Brussel is voor haar de veranderende veel diversere bevolking, Stromae, Lange Jojo, de aanslagen.

Haar vragen aan de toekomst gaan over handel en kleinschaligheid, het cultureel leven en mobiliteit.

Dries Deridder, geboren in 1999, zit in Etterbeek op kot en studeert ingenieur aan de VUB. Brussel is voor hem vooral de studies, want in het weekend gaat hij nog naar zijn ouders in Limburg.

Vindt Brussel heel multicultureel, maar hoopt ook dat Brussel in de toekomst nog genoeg België blijft.

Andere vragen die hij stelt over de toekomst gaan over armoede en mobiliteit.

De geïnterviewde is kunstenaar en psycholoog. Hij vertelt over zijn jeugd in Congo. Mensen verloren hun vertrouwen; het Mobutu-tijdperk was anders.

Het heldendom van de papa, politieke situatie. De rol van cinema in het opbouwen van identiteit: mensen samenbrengen. Het culturele beleid van het land.

Als je een film over een held zou moeten maken, wie zou dat dan zijn? Lumumba, Kasavubu. Discretie van de Bas-Congo.

Kunstenaars analyseren collodiumfotografie in relatie tot kolonaliteit. De koloniale machine.

Het beeld van zichzelf en het land. Onderwijs in relatie tot kolonisatie: kinderen wordt een valse geschiedenis bijgebracht. Problemen, oorlog. Hoe jezelf te bevrijden van de dominantie van de westerse verbeelding.

Congolese kunstenaars praten over hedendaagse bewegingen, activisme en identiteit. De rol van taal.

Een Congolese actrice vertelt over haar bezoek aan het museum van Tervuren: de schok, de leugen van de kolonisatie, het gebrek aan respect voor haar voorouders, haar hete tranen.

Congolese kunstenares vertelt over de rol van taal in relatie tot het heldendom van haar ouders en haarzelf.

Artistes Congolais parlent de l'enfance, comment l'éducation se passe et devrait se passer. Notre culture a été bloquée et remplacée par la science occidentale. Nous avons notre science, nos fétish, dans les villages. Ils ont de l'âme, on a beaucoup de pouvoirs. Transmettre aux enfants, ateliers: fables de La Fontaine et les contes de chez moi; les histoires de mon père, la sagesse Africaine. Aujourd'hui nous devons repartir à la base; la vraie histoire. Les vacances d'été au village, le grand-père racontait des histoires. On ne peut pas parler de la décolonisation sans parler de la colonisation: c'est du vécu et on le sent toujours dans le racisme. Ces histoires sont importantes. Accepter la différence. On peut être plus fort en étant ensemble. Utopie?

Artistes Congolais : à qui est-ce que s'addresse l'héroisme, la question décoloniale: aux colonisateurs ou aux colonisés. Qu'est-ce qui nous emprisonne encore? Je m'adresse au continent Africain.

Explication du projet, ajout à la base de donnée de BNA. Il commence par faire du cinéma lors de ses études à l’INSAS comme cameraman. ll s’intéresse alors aussi à la réalisation car il a l’intention de faire des films documentaires de voyage et c’est à ce moment précis, en 1974, qu’il entend parler du Festival National Du Film Super 8. Il participe avec le film “La Faim d’un Monde” pour lequel il reçoit le prix de la meilleure bande sonore ! Et c’est le Festival même qui l'amène à faire la rencontre avec le format Super 8, support qu’il utilise à plusieurs reprises à l’époque. Description de sa fiction expérimentale, ancré dans l’esprit des années 70, drogues, hallucinogène, communautaire.

Quels souvenirs du festival? Il participe à plusieurs éditions (74,75,77,79,80). Son souvenir du Festival est positif. Il se souvient d’un public réceptif, varié et d’une chouette ambiance. Son expérience du Festival l’a encouragé à faire des projets plus professionnels dans sa carrière. Quant au Super 8, pour lui ce format était le moyen le plus cohérent, par son accessibilité, avec les moyens restreints de quelqu’un encore étudiant et qui souhaite faire du cinéma par lui-même. Autre film documentaire, Il y a un flic au fond de chacun de nous, sur les dérives policières, avec Alain Berenboom, Professeur Choron, des gens d’Hara Kiri. Détails techniques sur le film, caméra avec son intégré, il faisait tout, l’image et le montage. Autre film : Alertez les bébés, c’est son dernier film. Saturday Night Suicide : fiction. Film sur le suicide, la mort l’a toujours interpellé. C’était peut-être à l’époque de la guerre du Viet Nam. La fureur de vivre : Remake. Reportage, 1975. De mémoire un long plan séquence des voitures qui rentrent dans le tunnel de la petite ceinture. Ventilateur N°3. Reportage expérimental. Tourné à Bali et à Java en 1979. Successions d’images très saccadées, puis long plan séquence d’un homme qui danse. Actualités de la RTB en bande-son, marée-noir en Australie.. Deuxième long plan séquence, quelqu’un sort de l’eau tout habillé. Il a fait du 16 mm aussi, un film sur les avortements clandestins, une associatiopn qui pratiquait, pour éviter l’usage des aiguilles à tricoter.

Quant au Super 8, pour lui ce format était le moyen le plus cohérent, par son accessibilité, avec les moyens restreints de quelqu’un encore étudiant et qui souhaite faire du cinéma par lui-même. Le Festival l’a encouragé à continuer. Pendant sa carrière Herman Bertiau pratiquera tantôt le cinéma, tantôt la photographie, à qui il dédiera la majeure partie de sa carrière. Il part chercher des archives papier des festivals.